Kwestia tego, kiedy dziecko zaczyna widzieć, jest zwykle bardzo ważna dla rodziców. Możliwość nawiązania kontaktu wzrokowego z dzieckiem jest silną potrzebą emocjonalną dla rodziców.
W pierwszym okresie życia, dzieci widzą ostro jedynie na odległość około 20 do 30 cm – dokładnie tyle, ile wynosi odległość między jego oczami, a oczami matki, gdy ta karmi go piersią. Jest to uwarunkowane ewolucyjnie. Musi minąć jakiś czas, aby oczy dziecka mogły w pełni przystosować się w swojej ostrości widzenia do świata poza powłokami ciała kobiety. Rozwój wzroku następuje bardzo szybko i już w wieku około pół roku rozwija swoją maksymalną życiową ostrość widzenia.
Dla wielu osób jest to duże zaskoczenie: jak mało widzi niemowlę. W pierwszych dniach zostaje osiągnięte około 5 % maksymalnej życiowej ostrości widzenia. Obraz, jaki widzi dziecko po urodzeniu jest bardzo rozmyty. Maluszek jest w stanie dostrzec jedynie kontury i zarysy twarzy i dotyczy to również matki. Jest w stanie jednak rozpoznać bezbłędnie matkę po zapachu i nie pomyli jej woni z żadną inną. Dlatego kobiety, które urodziły dziecko czasami mogą mieć wrażenie, że ich dziecko już po kilku dniach od narodzin są w stanie je rozpoznać. Warto jednak uświadomić sobie, że noworodek w pierwszym tygodniu na pewno nie potrafi rozpoznać, że mama się do niego uśmiecha. Nie jest też w stanie wyczuć, że człowiek krążący wokół niego i wokół matki to jego ojciec.
O ile dziecko w pierwszych tygodniach życia nie jest w stanie rozpoznać szczegółów, to doskonale radzi sobie z lokalizowaniem ruchu. O ile widzi tylko rozmyte kształty, to jednak doskonale jest w stanie wyczuć nawet najmniejsze ruchy. Wynika to z konstrukcji oka: czopki odbierające kolor i szczegóły są nieliczne w pierwszym okresie życia. Są niewykształcone, nieliczne, a jeśli już są, to są zbyt rozproszone. Pręciki, które lokalizują ruch natomiast, są już w pełnej gotowości od początku. Ma to również uwarunkowania ewolucyjne: dziecko być może nie widzi, czy atakuje je kobra, czy aligator, ale jest w stanie ocenić, jak blisko lub daleko jest zagrażający obiekt. Warto również wiedzieć, że już na początku życia dziecko jest w stanie tak akomodować zmysł wzroku, aby widzieć zmieniający się ruch obiektów znajdujących się wokół niego nawet wtedy, gdy zapada mrok.
Dziecko zaczyna realnie widzieć otaczający je świat w momencie, gdy jest już gotowe do podjęcia ruchu: gdy potrafi już chwycić pierwsze zabawki znajdujące się wokół niego, a także wtedy, gdy możliwe jest celowe poruszanie głową. Dopiero wtedy, a więc w okolicach osiągnięcia przez nie szóstego miesiąca życia, zaczyna dostrzegać głębię obrazów. Wcześniej, co zaskakujące, widzi obrazy jak fotografię: jedynie w dwóch wymiarach. Z tego powodu jest często tak zainteresowane światem i wszystkiemu się dziwi. Moment, gdy dziecko jest już w stanie dostrzegać głębie otoczenia, zlewa się z czasem, gdy rozpoczyna raczkować. Tylko dostrzegając głębię otoczenia jest w stanie prawidłowo ocenić odległości między obiektami i jednocześnie dzięki temu, że jego układ ruchowy jest na tyle rozwinięty, że może już samodzielnie się poruszać, przyspiesza jego zdolność do widzenia tej głębi. Jest to więc sprzężenie zwrotne.
Warto wspomagać dziecko w rozwoju: na przykład warto prowokować trzymiesięczne niemowlę do koncentrowania wzroku na poruszających się obiektach. Warto na przykład popatrzeć z nim przez okno – będą tam przechodzili przechodnie lub jeździły samochody. Trzeba je pokazać dziecku i pozwolić, aby mogło śledzić wzrokiem przedmioty, które poruszają się w przestrzeni. Dzięki temu dziecko będzie mogło szybciej rozwijać synchronizacje miedzy lewy a prawym okiem i szybciej przejdzie do widzenia przestrzennego, a co za tym idzie: szybciej nauczy się chodzić.
Pod koniec pierwszego roku życia natomiast dziecko jest już w stanie sięgać po pierwsze przedmioty i ożywać ich w przemyślany sposób. Można wtedy zaproponować dziecku układanie dwuczęściowych puzzli. Dzięki temu, dziecko będzie mogło ćwiczyć pamięć i jednocześnie nadal uczyć się dostrzegać coraz więcej szczegółów w otoczeniu.
